Revision as of 23:37, 24 January 2008

Go back to list of Catullus' poems

Poem 1

Cui dono lepidum novum libellum

lepidus -a -um: fine, elegant

arida modo pumice expolitum?

Corneli, tibi: namque tu solebas

meas esse aliquid putare nugas.

Iam tum, cum ausus es unus Italorum

omne aevum tribus explicare cartis...

Doctis, Iuppiter, et laboriosis!

Quare habe tibi quidquid hoc libelli—

qualecumque, quod, o patrona virgo,

plus uno maneat perenne saeclo!

Poem 2

Passer, deliciae meae puellae,

quicum ludere, quem in sinu tenere,

cui primum digitum dare appetenti

et acris solet incitare morsus,

cum desiderio meo nitenti

carum nescio quid lubet iocari

et solaciolum sui doloris,

credo ut tum gravis acquiescat ardor:

tecum ludere sicut ipsa possem

et tristis animi levare curas!

Poem 3

Lugete, o Veneres Cupidinesque,

et quantum est hominum venustiorum:

passer mortuus est meae puellae,

passer, deliciae meae puellae,

quem plus illa oculis suis amabat.

nam mellitus erat suamque norat

ipsam tam bene quam puella matrem,

nec sese a gremio illius movebat,

sed circumsiliens modo huc modo illuc

ad solam dominam usque pipiabat.

qui nunc it per iter tenebricosum

illuc, unde negant redire quemquam.

at vobis male sit, malae tenebrae

Orci, quae omnia bella devoratis:

tam bellum mihi passerem abstulistis

o factum male! o miselle passer!

tua nunc opera meae puellae

flendo turgiduli rubent ocelli.

Poem 4

Phaselus ille, quem videtis, hospites,

ait fuisse navium celerrimus,

neque ullius natantis impetum trabis

nequisse praeterire, sive palmulis

opus foret volare sive linteo.

Et hoc negat minacis hadriatici

negare litus insulasve Cycladas

Rhodumque nobilem horridamque Thraciam

Propontida trucemve Ponticum sinum,

ubi iste post phaselus antea fuit

comata silva; nam Cyrotio in iugo

loquente saepe sibilum edidit coma.

Amastri Pontica et Cytore buxifer,

tibi haec fuisse et esse cognitissima

ait phaselus, ultima ex origine

tuo stetisse dicit in cacumine,

tuo imbuisse palmulas in aequore,

et inde tot per impotentia freta

erum tulisse, laeva sive dextera

vocaret aura, sive utrumque Iuppiter

simul secundus incidisset in pedem;

neque ulla vota litoralibus deis

sibi esse facta, cum veniret a mari

novissimo hunc ad usque limpidum lacum.

Sed haec prius fuere; nunc recondita

senet quiete seque dedicat tibi,

gemelle Castor et gemelle Castoris.

Poem 5

Vivamus mea Lesbia, atque amemus,

rumoresque senum severiorum

senum: is this senex genative plural? if so shouldn't it be senium or is this a poetic spelling?

omnes unius aestimemus assis!

soles occidere et redire possunt:

nobis cum semel occidit brevis lux,

nox est perpetua una dormienda.

da mi basia mille, deinde centum,

dein mille altera, dein secunda centum,

deinde usque altera mille, deinde centum.

dein, cum milia multa fecerimus,

conturbabimus illa, ne sciamus,

aut ne quis malus inuidere possit,

cum tantum sciat esse basiorum.

Poem 6

Flavi, delicias tuas Catullo,

ni sint illepidae atque inelegantes,

velles dicere nec tacere posses.

Verum nescio quid febriculosi

scorti diligis: hoc pudet fateri.

Nam te non viduas iacere noctes

nequiquam tacitum cubile clamat

sertis ac Syrio fragrans olivo,

pulvinusque peraeque et hic et ille

attritus, tremulique quassa lecti

argutatio inambulatioque.

Nam ibi stat. Pudet nihil tacere.

Cur? Non tam latera ecfututa pandas,

ni tu quid facias ineptiarum.

Quare, quidquid habes boni malique,

dic nobis. Volo te ac tuos amores

ad caelum lepido vocare versu.

Poem 7

Quaeris, quot mihi basiationes

tuae, Lesbia, sint satis superque.

quam magnus numerus Libyssae harenae

lasarpiciferis iacet Cyrenis

oraclum Iovis inter aestuosi

et Batti veteris sacrum sepulcrum;

aut quam sidera multa, cum tacet nox,

furtivos hominum vident amores:

tam te basia multa basiare

vesano satis et super Catullo est,

quae nec pernumerare curiosi

possint nec mala fascinare lingua.

Poem 8

Miser Catulle, desinas ineptire,

et quod vides perisse perditum ducas.

Fulsere quondam candidi tibi soles,

cum ventitabas quo puella ducebat

amata nobis quantum amabitur nulla.

Ibi illa multa cum iocosa fiebant,

quae tu volebas nec puella nolebat,

fulsere vere candidi tibi soles.

Nunc iam illa non vult: tu quoque impotens noli,

nec quae fugit sectare, nec miser vive,

sed obstinata mente perfer, obdura.

Vale puella, iam Catullus obdurat,

nec te requiret nec rogabit invitam.

At tu dolebis, cum rogaberis nulla.

Scelesta, uae te, quae tibi manet uita?

Quis nunc te adibit? cui videberis bella?

Quem nunc amabis? Cuius esse diceris?

Quem basiabis? Cui labella mordebis?

At tu, Catulle, destinatus obdura.

Poem 9

Verani, omnibus e meis amicis

antistans mihi millibus trecentis,

venistine domum ad tuos penates

fratresque unanimos anumque matrem?

Venisti. O mihi nuntii beati!

Visam te incolumem audiamque Hiberum

narrantem loca, facta, nationes,

ut mos est tuus applicansque collum

iucundum os oculosque suaviabor?

O quantum est hominum beatiorum,

quid me laetius est beatiusve?

Poem 10

Varus me meus ad suos amores

visum duxerat e foro otiosum,

scortillum, ut mihi tum repente visum est,

non sane illepidum neque invenustum.

Huc ut venimus, incidere nobis

sermones varii: in quibus, quid esset

iam Bithynia; quo modo se haberet;

et quonum mihi profuisset aere.

Respondi id quod erat, nihil neque ipsis

nec praetoribus esse nec cohorti,

cur quisquam caput unctius referret,

praesertim quibus esset irrumator

praetor, nec faceret pili cohortem.

" At certe tamen" inquit " quod illic

natum dicitur esse, comparasti

ad lecticam homines." Ego, ut puellae

unum me facerem beatiorem,

" non" inquam " mihi tam fuit maligne,

ut, provincia quod mala incidisset,

non possem octo homines parare rectos."

At mi nullus erat nec hic neque illic,

fractum qui veteris pedem grabati

in collo sibi collocare posset.

Hic illa, ut decuit cinae diorem,

" quaeso" inquit " mihi, mi Catulle, paulum

istos commoda, nam volo ad Serapim

deferri." " Mane," inquii puellae,

" istud quod modo dixeram me habere,

fugit me ratio: meus sodalis

Cinna est Gaius - is sibi paravit;

verum utrum illius an mei, quid ad me?

Utor tam bene quam mihi pararim.

Sed tu insulsa male et molesta vivis,

per quam non licet esse neglegentem!"

Poem 11

Furi et Aureli comites Catulli,

sive in extremos penetrabit Indos,

litus ut longe resonante Eoa

tunditur unda,

sive in Hyrcanos Arabesue molles,

seu Sagas sagittiferosue Parthos,

sive quae septemgeminus colorat

aequora Nilus,

sive trans altas gradietur Alpes,

Caesaris visens monimenta magni,

Gallicum Rhenum horribile aequor ulti-

mosque Britannos,

omnia haec, quaecumque feret voluntas

caelitum, temptare simul parati,

pauca nuntiate meae puellae

non bona dicta.

cum suis vivat valeatque moechis,

quos simul complexa tenet trecentos,

nullum amans vere, sed identidem omnium

ilia rumpens;

nec meum respectet, ut ante, amorem,

qui illius culpa cecidit uelut prati

ultimi flos, praetereunte postquam

tactus aratro est.

Poem 12

Marrucine Asini, manu sinistra

non belle uteris: in ioco atque vino

tollis lintea neglegentiorum.

Hoc salsum esse putas? Fugit te, inepte:

quamvis sordida res et invenusta est.

Non credis mihi? Crede Pollioni

fratri, qui tua furta vel talento

mutari velit - est enim leporum

differtus puer ac facetiarum.

Quare aut hendecasyllabos trecentos

exspecta, aut mihi linteum remitte,

quod me no movet aestimatione,

verum est mnemosynum mei sodalis.

Nam sudaria Saetaba ex Hiberis

miserunt mihi muneri Fabullus

Et Veranius; haec amem necesse est

ut Veraniolum meum et Fabullum.

Poem 13

Cenabis bene, mi Fabulle, apud me

paucis, si tibi di favent, diebus,

si tecum attuleris bonam atque magnam

cenam, non sine candida puella

et vino et sale et omnibus cachinnis.

Haec si, inquam, attuleris, venuste noster,

cenabis bene; nam tui Catulli

plenus sacculus est aranearum.

Sed contra accipies meros amores,

seu quid suavius elegantiusve est:

nam unguentum dabo, quod meae puellae

donarunt Veneres Cupidinesque;

quod tu cum olfacies, deos rogabis

totum ut te faciant, Fabulle, nasum.

Poem 14

Ni te plus oculis meis amarem,

iucundissime Calve, munere isto

odissem te odio Vatiniano:

nam quid feci ego quidve sum locutus,

cur me tot male perderes poetis?

Isti di mala multa dent clienti,

qui tantum tibi misit impiorum.

Quod si, ut suspicor, hoc novum ac repertum

munus dat tibi Sulla litterator,

non est mi male, sed bene ac beate,

quod non dispereunt tui labores.

Di magni, horribilem et sacrum libellum!

Quem tu scilicet ad tuum Catullum

misti, continuo ut die periret,

Saturnalibus, optimo dierum!

Non non hoc tibi, false, sic abibit.

Nam si luxerit ad librariorum

curram scrinia, Caesios, Aquinos,

Suffenum, omnia colligam venena.

Ac te his suppliciis remunerabor.

Vos hinc interea valete abite

illuc, unde malum pedem attulistis,

saecli incommoda, pessimi poetae.

Poem 15

Commendo tibi me ac meos amores,

Aureli. Veniam peto pudentem,

ut, si quicquam animo tuo cupisti,

quod castum expeteres et integellum,

conserves puerum mihi pudice,

non dico a populo -- nihil veremur

istos, qui in platea modo huc modo illuc

in re praetereunt sua occupati --

verum a te metuo tuoque pene

infesto pueris bonis malisque.

Quem tu qua lubet, ut lubet moveto

quantum vis, ubi erit foris paratum:

hunc unum excipio, ut puto, pudenter.

Quod si te mala mens furorque vecors.

In tantam impulerit, sceleste, culpam,

ut nostrum insidiis caput lacessas.

A tum te miserum malique fati!

Quem attractis pedibus patente porta

percurrent raphanique mugilesque.

Poem 16

Pedicabo ego vos et irrumabo,

Aureli pathice et cinaede Furi,

qui me ex versiculis meis putastis,

quod sunt molliculi, parum pudicum.

Nam castum esse decet pium poetam

ipsum, versiculos nihil necesse est;

qui tum denique habent salem ac leporem,

si sunt molliculi ac parum pudici,

et quod pruriat incitare possunt,

non dico pueris, sed his pilosis

qui duros nequeunt movere lumbos.

Vos, quod milia multa basiorum

legistis, male me marem putatis?

Pedicabo ego vos et irrumabo.

Poem 17

O Colonia, quae cupis ponte ludere longo,

et salire paratum habes, sed vereris inepta

crura ponticuli axulis stantis in redivivis,

ne supinus eat cavaque in palude recumbat:

sic tibi bonus ex tua pons libidine fiat,

in quo vel Salisubsali sacra suscipiantur,

munus hoc mihi maximi da, Colonia, risus.

Quendam municipem meum de tuo volo ponte

ire praecipitem in lutum per caputque pedesque,

verum totius ut lacus putidaeque paludis

lividissima maximeque est profunda vorago.

Insulsissimus est homo, nec sapit pueri instar

bimuli tremula patris dormientis in ulna.

cui cum sit viridissimo nupta flore puella

et puella tenellulo delicatior haedo,

adseruanda nigerrimis diligentius vuis,

ludere hanc sinit ut lubet, nec pili facit uni,

nec se sublevat ex sua parte, sed velut alnus

in fossa Liguri iacet suppernata securi,

tantundem omnia sentiens quam si nulla sit usquam;

talis iste meus stupor nil videt, nihil audit,

ipse qui sit, utrum sit an non sit, id quoque nescit.

Nunc eum volo de tuo ponte mittere pronum,

si pote stolidum repente excitare veternum,

et supinum animum in gravi derelinquere caeno,

ferream ut soleam tenaci in voragine mula.

Poem 18

Poem 19

Poem 20

Poem 21

Aureli, pater esuritionum,

non harum modo, sed quot aut fuerunt

aut sunt aut aliis erunt in annis,

pedicare cupis meos amores.

Nec clam: nam simul es, iocaris una,

haerens ad latus omnia experiris.

Frustra: nam insidias mihi instruentemtangam

te prior irrumatione.

Atque id si faceres satur, tacerem:

nunc ipsum id doleo, quod esurire

me me puer et sitire discet.

Quare desine, dum licet pudico,

ne finem facias, sed irrumatus.

Poem 22

Suffenus iste, Vare, quem probe nostri,

homo est venustus et dicax et urbanus,

idemque longe plurimos facit versus.

Puto esse ego illi milia aut decem aut plura

perscripta, nec sic ut fit in palimpsesto

relata: cartae regiae, novi libri,

novi umbilici, lora rubra, membranae,

derecta plumbo et pumice omnia aequata.

Haec cum legas tu, bellus ille et urbanus

suffenus unus caprimulgus aut fossor

rursus videtur: tantum abhorret ac mutat.

Hoc quid putemus esse? Qui modo scurra

aut si quid hac re scitius videbatur,

idem infaceto est infacetior rure,

simul poemata attigit, neque idem umquam

aeque est beatus ac poema cum scribit:

tam gaudet in se tamque se ipse miratur.

Nimirum idem omnes fallimur, neque est quisquam

quem non in aliqua re videre Suffenum

possis. Suus cuique attributus est error;

sed non videmus manticae quod tergo est.

Poem 23

Furi, cui neque servus est neque arca

nec cimex neque araneus neque ignis,

verum est et pater et noverca, quorum

dentes vel silicem comesse possunt,

est pulcre tibi cum tuo parente

et cum coniuge lignea parentis.

Nec mirum: bene nam valetis omnes,

pulcre concoquitis, nihil timetis,

non incendia, non graves ruinas,

non facta impia, non dolos veneni,

non casus alios periculorum.

Atque corpora sicciora cornu

aut siquid magis aridum est habetis

sole et frigore et esuritione.

Quare non tibi sit bene ac beate?

A te sudor abest, abest saliva,

mucusque et mala pituita nasi.

Hanc ad munditiem adde mundiorem,

quod culus tibi purior salillo est,

nec toto decies cacas in anno;

atque id durius est faba et lapillis.

Quod tu si manibus teras fricesque,

non umquam digitum inquinare posses

haec tu commoda tam beata, Furi,

noli spernere nec putare parui,

et sestertia quae soles precari

centum desine: nam sat es beatus.

Poem 24

O qui flosculus es Iuventiorum,

non horum modo, sed quot aut fuerunt

aut posthac aliis erunt in annis,

mallem divitias Midae dedisses

isti, cui neque servus est neque arca,

quam sic te sineres ab illo amari.

' Qui? Non est homo bellus?' inquies. Est:

sed bello huic neque seruus est neque arca.

Hoc tu quam lubet abice elevaque:

nec servum tamen ille habet neque arcam.

Poem 25

Cinaede Thalle, mollior cuniculi capillo

vel anseris medullula vel imula oricilla

vel pene languido senis situque araneoso,

idemque, Thalle, turbida rapacior procella,

cum diva mulier aries ostendit oscitantes,

remitte pallium mihi meum, quod involasti,

sudariumque Saetabum catagraphosque Thynos,

inepte, quae palam soles habere tamquam avita.

Quae nunc tuis ab unguibus reglutina et remitte,

ne laneum latusculum manusque mollicellas

inusta turpiter tibi flagella conscribillent,

et insolenter aestues, velut minuta magno

deprensa navis in mari, vesaniente vento.

Poem 26

Furi, villula vestra non ad Austriflatus

opposita est neque ad Favoni

nec saevi Boreae aut Apheliotae,

verum ad milia quindecim et ducentos.

O ventum horribilem atque pestilentem!

Poem 27

Minister vetuli puer Falerni,

inger mi calices amariores,

ut lex Postumiae iubet magistrae

ebrioso acino ebriosioris.

at vos quo lubet hinc abite, lymphae,

vini pernicies, et ad severos

migrate. hic merus est Thyonianus.

Poem 28

Pisonis comites, cohors inanis,

aptis sarcinulis et expeditis,

Verani optime tuque mi Fabulle,

quid rerum geritis? Satisne cum isto

vappa frigoraque et famem tulistis?

Ecquidnam in tabulis patet lucelli

expensum, ut mihi, qui meum secutus

praetorem refero datum lucello?

O Memmi, bene me ac diu supinum

tota ista trabe lentus irrumasti.

Sed, quantum video, pari fuistis

casu: nam nihilo minore verpa

farti estis. Pete nobiles amicos!

At vobis mala multa di deaeque

dent, opprobria Romuli Remique.

Poem 29

Quis hoc potest videre, quis potest pati,

nisi impudicus et vorax et aleo,

Mamurram habere quod Comata Gallia

habebat uncti et ultima Britannia?

cinaede Romule haec videbis et feres?

et ille nunc superbus et superfluens

perambulabit omnium cubilia,

ut albulus columbus aut Adoneus?

cinaede Romule, haec videbis et feres?

es impudicus et vorax et aleo.

eone nomine, imperator unice,

fuisti in ultima occidentis insula,

ut ista vestra diffututa mentula

ducenties comesset aut trecenties?

quid est alid sinistra liberalitas?

parum expatrauit an parum elluatus est?

paterna prima lancinata sunt bona,

secunda praeda Pontica, inde tertia

Hibera, quam scit amnis aurifer Tagus:

nunc Galliae timetur et Britanniae.

quid hunc malum fouetis? aut quid hic potest

nisi uncta devorare patrimonia?

eone nomine urbis opulentissime

socer generque, perdidistis omnia?

Poem 30

Alfene immemor atque unanimis false sodalibus,

iam te nil miseret, dure, tui dulcis amiculi?

iam me prodere, iam non dubitas fallere, perfide?

nec facta impia fallacum hominum caelicolis placent.

quae tu neglegis ac me miserum deseris in malis.

eheu quid faciant, dic, homines cuiue habeant fidem?

certe tute iubebas animam tradere, inique, me

inducens in amorem, quasi tuta omnia mi forent.

idem nunc retrahis te ac tua dicta omnia factaque

uentos irrita ferre ac nebulas aereas sinis.

si tu oblitus es, at di meminerunt, meminit Fides,

quae te ut paeniteat postmodo facti faciet tui.

Poem 31

Paene insularum, Sirmio, Insularumque

ocelle, quascumque in liquentibus stagnis

marique vasto fert uterque neptunus,

quam te libenter quamque laetus inviso,

vix mi ipse credens Thyniam atque Bithynos

liquisse campos et videre te in tuto.

O quid solutis est beatius curis,

cum mens onus reponit, ac peregrino

labore fessi venimus larem ad nostrum,

desideratoque acquiescimus lecto?

Hoc est quod unum est pro laboribus tantis.

Salve, o venusta Sirmio, atque ero gaude

gaudente; vosque, o Lydiae lacus undae,

ridete quidquid est dome cachinnorum.

Poem 32

Amabo, mea dulcis Ipsitilla,

meae deliciae, mei lepores,

iube ad te veniam meridiatum.

Et si iusseris, illud adivuato,

ne quis liminis obseret tabellam,

neu tibi lubeat foras abire,

sed domi maneas paresque nobis

novem continuas fututiones.

Verum si quid ages, statim iubeto:

nam pransus iaceo et satur supinus

pertundo tunicamque palliumque.

Poem 33

O furum optime balneariorum

Vibenni pater et cinaede fili

( nam dextra pater inquinatiore,

culo filius est voraciore),

cur non exilium malasque in oras

itis? Quandoquidem patris rapinae

notae sunt populo, et natis pilosas,

fili, non potes asse venditare.

Poem 34

Dianae sumus in fide

puellae et pueri integri:

Dianam pueri integri

puellaeque cenamus.

O latonia, maximi

magna progenies Iovis,

quam mater prope Delliam

deposivit oliviam,

monitum domina ut fores

silvarumque virentium

saltuumque reconditorum

amniumque sonantum:

tu Lucina dolentibus

Iunodicta puerperis,

tu potens Trivia et notho es

dicta lumine Luna;

tu cursu, dea, menstruo

metiens iter annum,

rustica agricolae bonis

tecta frugibus exples.

Sis quocumque tibi placet

sancta nomine, Romulique,

anitque ut solita es, bona

sospites ope gentem.

Poem 35

Poete tenero, meo sodali,

velim Caecilio, papyre, dicas

Veronam veniat, Novi relinquens

Comi moenia Lariumque litus:

nam quasdam volo cogitationes

amici accipiat sui meique.

Quare, si sapiet, viam vorabit,

quamvis candida milies puella

euntum revocet, manusque collo

ambas iniciens roget morari.

Quae nunc, si mihi vera nuntiantur,

illum deperit impotente amore:

nam quo tempore legit incohatum

Dindymi dominam, ex eo misellae

ignes interiorem edunt medullam.

Ignosco tibi, Sapphica puella

musa doctior: est enim venuste

Magna Caecilio incohata mater.

Poem 36

Annales Volusi, cacata carta,

votum solvite pro mea puella.

Nam sanctae Veneri Cupidinque

vovit, si sibi restitutus essem

dessemque truces vibrare iambos,

electissima pessimi poetae

scripta tardipedi deo daturam

infelicibus ustulanda lignis.

Et hoc pessima se puella vidit

iocose lepide vovere divis.

Nunc o caeruleo creata ponto,

quae sanctum Idalium Uriosque apertos

quaeque Ancona Cnidumque harundinosam

colis quaeque Amanthunta quaeque Golgos

quaeque Durrachium Hadriae tabernum,

acceptum face redditumque votum,

si non illepidum neque invenustum est.

At vos interea venite in ignem,

pleni ruris et infacetiarum

annales Volusi, cacata carta.

Poem 37

Salax taberna vosque contubernales,

a pilleatis nona fratribus pila,

solis putatis esse mentulas vobis,

solis licere, quidquid est puellarum,

confutuere et putare ceteros hircos?

an, continenter quod sedetis insulsi

centum an ducenti, non putatis ausurum

me una ducentos irrumare sessores?

atqui putate: namque totius vobis

frontem tabernae sopionibus scribam.

puella nam mi, quae meo sinu fugit,

amata tantum quantum amabitur nulla,

pro qua mihi sunt magna bella pugnata,

consedit istic. hanc boni beatique

omnes amatis, et quidem, quod indignum est,

omnes pusilli et semitarii moechi;

tu praeter omnes une de capillatis,

cuniculosae Celtiberiae fili,

Egnati. opaca quem bonum facit barba

et dens Hibera defricatus urina.

Poem 38

Malest, Cornifici, tuo Catullo

malest, me hercule, et laboriose,

et magis magis in dies et horas.

Quem tu, quod minimum facillimumque est,

qua solatus es allocutione?

Irascor tibi. Sic meos amores?

Paulum quid lubet allocutionis,

maestius lacrimis Simonideis.

Poem 39

Egnatius, quod candidos habet dentes,

renidet usque quaque. Si ad rei ventum est

subsellium, cum orator excitat fletum,

renidet ille; si ad pii rogum fili

lugetur, orba cum flet unicum mater,

renidet ille. Quidquid est, ubicumque est,

quodcumque agit, renidet: hunc habet morbum,

neque elegantem, ut arbitror, neque urbanum.

Quare monendum est te mihi, bone Egnati.

Si urbanus esses aut Sabinus aut Tiburs

aut pinguis Vmber aut obesus Etruscus

aut Lanuvinus ater atque dentatus

aut Transpadanus, ut meos quoque attingam,

aut quilubet, qui puriter lavit dentes,

tamen renidere usque quaque te nollem:

nam risu inepto res ineptior nulla est.

Nunc Celtiber es: Celtiberia in terra,

quod quisque minxit, hoc sibi solet mane

dentem atque russam defricare gingivam,

ut quo iste vester expolitior dens est,

hoc te amplius bibisse praedicet loti.

Poem 40

Quaenam te mala mens, miselle Ravide,

agit praecipitem in meos iambos?

Quis deus tibi non bene advocatus

vecordem parat excitare rixam?

An ut pervenias in ora vulgi?

Quid vis? Qualubet esse notus optas?

Eris, quandoquidem meos amores

cum longa voluisti amare poena.

Poem 41

Ameana puella defututa

tota milia me decem poposcit,

ista turpiculo puella naso,

decoctoris amica Formiani.

Propinqui, quibus est puella curae,

amicos medicosque convocate:

non est sana puella, nec rogare

qualis sit solet aes imaginosum.

Poem 42

Adeste, hendecasyllabi, quot estis

omnes undique, quotquot estis omnes.

Iocum me putat esse moecha turpis,

et negat mihi nostra reddituram

pugillaria, si pati potestis.

Persequamur eam et reflagitemus.

Quae sit, quaeritis? Illa, quam videtis

turpe incedere, mimice ac moleste

ridentem catuli ore Gallicani.

Circumsistite eam, et reflagitate,

" moecha putida, redde codicillos,

redde putida moecha, codicillos!"

Non assis facis? O lutum, lupanar,

aut si perditius potes quid esse.

Sed non est tamen hoc satis putandum.

Quod si non aliud potest ruborem

ferreo canis exprimamus ore.

Conclamate iterum altiore uoce.

" Moecha putide, redde codicillos,

redde, putida moecha, codicillos!"

Sed nil proficimus, nihil mouetur.

Mutanda est ratio modusque vobis,

siquid proficere amplius potestis:

" pudica et proba, redde codicillos."

Poem 43

Salve, nec minimo puella naso

nec bello pede nec nigris ocellis

nec longis digitis nec ore sicco

nec sane nimis elegante lingua.

Decoctoris amica Formiani,

ten provincia narrat esse bellam?

Tecum Lesbia nostra comparatur?

O saeclum insapiens et infacetum!

Poem 44

O funde noster seu Sabine seu Tiburs

( nam te esse Tiburtem autumant, quibus non est

cordi Catullum laedere; at quibus cordi est,

quovis Sabinum pignore esse contendunt),

sed seu Sabine sive verius Tiburs,

fui libenter in tua suburbana

villa, malamque pectore expuli tussim,

non inmerenti quam mihi meus venter,

dum sumptuosas appeto, dedit, cenas.

Nam, Sestianus dum volo esse conuiua,

orationem in Antium petitorem

plenam veneni et pestilentiae legi.

Hic me gravedo frigida et frequens tussis

quassait usque, dum in tuum sinum fugi,

et me recuravi otioque et urtica.

Quare refectus maximas tibi grates

ago, meum quod non es ulta peccatum.

Nec deprecor iam, si nefaria scripta

Sesti recepso, quin gravedinem et tussim

non mihi, sed ipsi Sestio ferat frigus,

qui tunc vocat me, cum malum librum legi.

Poem 45

Acmen Septimius suos amores

tenens in gremio ' mea' inquit ' Acme,

ni te perdite amo atque amare porro

omnes sum assidue paratus annos,

quantum qui pote plurimum perire,

solus in Libya Indiaque tosta

caesio veniam obvius leoni.'

Hoc ut dixit, Amor sinistra ut ante

dextra sternuit approbationem.

At Acme leviter caput reflectens

et dulcis pueri ebrios ocellos

illo purpureo ore suaviata,

' sic' inquit ' mea vita Septimille,

huic uni domino usque serviamus,

ut multo mihi maior acriorque

ignis mollibus ardet in medullis.'

Hoc ut dixit, Amor sinistra ut ante

dextra sternuit approbationem.

Nunc ab auspicio bono profecti

mutuis animis amant amantur.

Unam Septimius misellus Acmen

mavult quam Syrias Britanniasque:

uno in Septimio fidelis Acme

facit delicias libidinisque.

Wquis ullos homines beatiores

vidit, quis Venerem auspicatiorem?

Poem 46

Iam ver egelidos refert tepores,

iam caeli furor aequinoctialis

iucundis Zephyri silescit aureis.

Linquantur Phrygii, Catulle, campi

nicaeaeque ager uber aestuosae:

ad claras asiae volemus urbes.

Iam mens praetrepidans avet vagari,

iam laeti studio pedes vigescunt.

O dulces comitum valete coetus,

longe quos simul a domo profectos

diversae varie viae reportant.

Poem 47

Porci et Socration, duae sinistrae

Pisonis, scabies famesque mundi,

vos Veraniolo meo et Fabullo

verpus praeposuit Priapus ille?

Vos convivia lauta sumptuose

de die facitis, mei sodales

quaerunt in trivio vocationes?

Poem 48

Mellitos oculos tuos, Iuventi,

si quis me sinat usque basiare,

usque ad milia basiem trecenta

nec numquam videar satur futurus,

non si densior aridis aristis

sit nostrae seges osculationis.

Poem 49

Disertissime Romuli nepotum,

quot sunt quotque fuere, Marce Tulli,

quotque post aliis erunt in annis,

gratias tibi maximas Catullus

agit pessimus omnium poeta,

tanto pessimus omnium poeta,

quanto tu optimus omnium patronus.

Poem 50

Hesterno, Licini, die otiosi

multum lusimus in meis tabellis,

ut convenerat esse delicatos:

scribens versiculos uterque nostrum

ludebat numero modo hoc modo illoc,

reddens mutua per iocum atque vinum.

Atque illinc abii tuo lepore

incensus, Licini, facetiisque,

ut nec me miserum cibus iuvaret

nec somnus tegeret quiete ocellos,

sed toto indomitus furore lecto

versarer, cupiens videre lucem,

ut tecum loquerer simulque ut essem.

At defessa labore membra postquam

semimortua lectulo iacebant,

hoc, iucunde, tibi poema feci,

ex quo perspiceres meum dolorem.

Nunc audax cave sis, precesque nostras,

oramus, cave despuas, ocelle,

ne poenas Nemesis reposcat a te.

Est vemens dea: laedere hanc caveto.

Poem 51

Ille mi par esse deo videtur,

ille, si fas est, superare divos,

qui sedens adversus identidem te

spectat et audit

dulce ridentem, misero quod omnis

eripit sensus mihi: nam simul te,

Lesbia, aspexi, nihil est super mi

vocis in ore,

lingua sed torpet, tenuis sub artus

flamma demanat, sonitu suopte

tintinant aures, gemina teguntur

lumina nocte.

Otium, Catulle, tibi molestum est:

otio exsultas nimiumque gestis:

otium et reges prius et beatas

perdidit urbes.

Poem 52

Quid est, Catulle? quid moraris emori?

sella in curuli struma Nonius sedet,

per consulatum peierat Vatinius:

quid est, Catulle? quid moraris emori?

Poem 53

Risi nescio quem modo e corona,

qui, cum mirifice Vatiniana

meus crimina Calvus explicasset,

admirans ait haec manusque tollens:

" di magni, salaputium disertum!"

Poem 54

Othionis caput oppido est pusillum, et eri rustice semilauta crura,

subtile et leve peditum Libonis, si non omnia, displicere vellem

tibi et Sufficio seni recocto... irascere iterum meis iambis

inmerentibus, unice imperator.

Poem 55

Oramus, si forte non molestum est,

demonstres ubi sint tuae tenebrae.

Te Campo quaesivimus minore,

te in Circo, te in omnibus libellis,

te in templo summi Iovis sacrato.

In Magni simul ambulatione

femellas omnes, amice, prendi,

quas vultu vidi tamen sereno.

Avelte, sic ipse flagitabam,

Camerium mihi pessimae puellae.

Quaedam inquit, nudum reduc...

' en hic in roseis latet papillis.'

Sed te iam ferre Herculi labos est;

tanto te in fastu negas, amice.

Dic nobis ubi sis futurus, ede

audacter, committe, crede luci.

Nunc te lacteolae tenent puellae?

Si linguam clauso tenes in ore,

fructus proicies amoris omnes.

Verbosa gaudet Venus loquella.

Vel, si vis, licet obseres palatum,

dum vestri sim particeps amoris.

Poem 56

O rem ridiculam, Cato, et iocosam,

dignamque auribus et tuo cachinno!

ride quidquid amas, Cato, Catullum:

res est ridicula et nimis iocosa.

deprendi modo pupulum puellae

trusantem; hunc ego, si placet Dionae,

protelo rigida mea cecidi.

Poem 57

Pulcre convenit improbis cinaedis,

Mamurrae pathicoque Caesarique.

Nec mirum: maculae pares utrisque,

urbana altera et illa Formiana,

impressae resident nec eluentur:

morbosi pariter, gemelli utrique,

uno in lecticulo erudituli ambo,

non hic quam ille magis vorax adulter,

riuales socii puellularum.

Pulcre conuenit improbis cinaedis.

Poem 58

Caeli, Lesbia nostra, Lesbia illa.

illa Lesbia, quam Catullus unam

plus quam se atque suos amavit omnes,

nunc in quadriviis et angiportis

glubit magnanimi Remi nepotes.

Poem 59

Bononiensis Rufa Rufulum fellat,

uxor Meneni, saepe quam in sepulcretis

vidistis ipso rapere de rogo cenam,

cum devolutum ex igne prosequens panem

ab semiraso tunderetur ustore.

Poem 60

Num te leaena montibus Libystinis

aut Scylla latrans infima inguinum parte

tam mente dura procreauit ac taetra,

ut supplicis vocem in novissimo casu

contemptam haberes, a nimis fero corde?

@@ Line 80: / Line 80: @@
 == Vivamus mea Lesbia, atque amemus, ==
 == rumoresque senum severiorum ==
+'''senum''':  is this '''senex''' genative plural? if so shouldn't it be '''senium''' or is this a poetic spelling?
 == omnes unius aestimemus assis! ==
 == soles occidere et redire possunt: ==

Catullus Poems-1-60: Difference between revisions

Revision as of 23:37, 24 January 2008

Poem 1

Cui dono lepidum novum libellum

arida modo pumice expolitum?

Corneli, tibi: namque tu solebas

meas esse aliquid putare nugas.

Iam tum, cum ausus es unus Italorum

omne aevum tribus explicare cartis...

Doctis, Iuppiter, et laboriosis!

Quare habe tibi quidquid hoc libelli—

qualecumque, quod, o patrona virgo,

plus uno maneat perenne saeclo!

Poem 2

Passer, deliciae meae puellae,

quicum ludere, quem in sinu tenere,

cui primum digitum dare appetenti

et acris solet incitare morsus,

cum desiderio meo nitenti

carum nescio quid lubet iocari

et solaciolum sui doloris,

credo ut tum gravis acquiescat ardor:

tecum ludere sicut ipsa possem

et tristis animi levare curas!

Poem 3

Lugete, o Veneres Cupidinesque,

et quantum est hominum venustiorum:

passer mortuus est meae puellae,

passer, deliciae meae puellae,

quem plus illa oculis suis amabat.

nam mellitus erat suamque norat

ipsam tam bene quam puella matrem,

nec sese a gremio illius movebat,

sed circumsiliens modo huc modo illuc

ad solam dominam usque pipiabat.

qui nunc it per iter tenebricosum

illuc, unde negant redire quemquam.

at vobis male sit, malae tenebrae

Orci, quae omnia bella devoratis:

tam bellum mihi passerem abstulistis

o factum male! o miselle passer!

tua nunc opera meae puellae

flendo turgiduli rubent ocelli.

Poem 4

Phaselus ille, quem videtis, hospites,

ait fuisse navium celerrimus,

neque ullius natantis impetum trabis

nequisse praeterire, sive palmulis

opus foret volare sive linteo.

Et hoc negat minacis hadriatici

negare litus insulasve Cycladas

Rhodumque nobilem horridamque Thraciam

Propontida trucemve Ponticum sinum,

ubi iste post phaselus antea fuit

comata silva; nam Cyrotio in iugo

loquente saepe sibilum edidit coma.

Amastri Pontica et Cytore buxifer,

tibi haec fuisse et esse cognitissima

ait phaselus, ultima ex origine

tuo stetisse dicit in cacumine,

tuo imbuisse palmulas in aequore,

et inde tot per impotentia freta

erum tulisse, laeva sive dextera

vocaret aura, sive utrumque Iuppiter

simul secundus incidisset in pedem;

neque ulla vota litoralibus deis

sibi esse facta, cum veniret a mari

novissimo hunc ad usque limpidum lacum.

Sed haec prius fuere; nunc recondita

senet quiete seque dedicat tibi,

gemelle Castor et gemelle Castoris.

Poem 5

Vivamus mea Lesbia, atque amemus,

rumoresque senum severiorum

omnes unius aestimemus assis!

soles occidere et redire possunt:

nobis cum semel occidit brevis lux,

nox est perpetua una dormienda.

da mi basia mille, deinde centum,

dein mille altera, dein secunda centum,